Pies andaluzyjski (1928)

Jak najbardziej klasyka kina, w tym wypadku surrealistycznego. "Pies andaluzyjski" jest uznawany za pierwszy film z tego gatunku. Został nakręcony przez Luisa Buñuela na podstawie napisanego przez niego wraz z Salvadorem Dali scenariusza.

Film absolutnie powala swoim surrealizmem. Słynna scena przecięcia oka jest dla mnie szczególnie fascynująca. Równie dobra wydaje mi się ta z odciętą ludzką dłonią. Ludzie tłoczący się ze wszystkich stron, odpychający ich policjanci i te spokojne trącanie odciętej rączki laską... Ciekawe wrażenie robi też martwe zwierzę (koń? osioł?) ciągnięte na fortepianie. Trzeba przyznać, że w swoich czasach musiało być to naprawdę szokujące dzieło. Zwłaszcza, że w jednej ze scen pojawiają się fragmenty nagiego kobiecego ciała. Z innych ciekawostek mogę jeszcze dodać, że odtwórcy obu tytułowych ról popełnili samobójstwa. Moje odczucia, jeśli chodzi o film są jak najbardziej pozytywne, chociaż muszę przyznać, że chyba nie dojrzałem dostatecznie, aby odczytać nagromadzone w nim symbole. Mam nadzieję, że ktoś jeszcze oglądał "Psa" i podzieli się swoimi wrażeniami.

Ja nie oglądałam tego filmu ze względu na scenę z okiem... Nie jestem w stanie patrzeć na żadną scenę, która z uszkadzaniem oka ma coś wspólnego... może dlatego, że kiedyś w dzieciństwie oberwałam patykiem - na szczęście bez trwałych konsekwencji, ale niewiele brakowało...

To przewiń sobie tę scenę. Nawet, jeśli Cię to obrzydza, to reszta filmu jest godna polecenia. Radziłbym nie rezygnować z poznania epokowego dzieła z powodu tej dziwnej niechęci. Blue_Light_Colorz_PDT_18

nie mogę nie znać, chociażby z tego prostego powodu, że miał z tym cokolwiek wspólnego slavadore. fascynuje mnie kino surrealistyczne. a 'pies...' jest w tej dziedzinie poprostu kultowy.
sam film robi ogromne wrażenie. posiadam kopię i wracam do niego co jakiś czas. i jak to z kultowymi dziełami bywa, każdorazowy powrót pozwala dostrzec niezauważalne dotąd szczegóły, obfituje w nowe doświadczenia i przeróżne, zależne często od nastroju, interpretacje. uwielbiam.

Ten film udowodnił mi jedno: czasem stara, dobra logika zawodzi przy analizie i interpretacji filmów. "Szukanie dziury w całym", próba znalezienia głębszych przesłań czy drugiego dnia - też. Patrzcie: jest sobie parę scen, które nie wiadomo co mają ze sobą wspólnego, poza może dwiema osobami. Tu i ówdzie można coś o nich wyczytać i wtedy będzie się miało jakąś wskazówkę co do tego, które rzeczy co symbolizują - ale człowiek "sam z siebie" tego nie wykoncypuje.

Tym niemniej film silnie działa na uczucia - wzrusza, szokuje, zmusza do utożsamienia się w danym momencie z taką a taką postacią...